شماره ٣٠٣: خوشا آن دل که مأوای تو باشد
خوشا آن دل که مأوای تو باشد
بلند آن سر که در پای تو باشد
فرو ناید بملک هر دو عالم
هر آن سر را که سودای تو باشد
سراپای دلم شیدای آنست
که شیدای سراپای تو باشد
غبار دل بآب دیده شویم
کنم پاکیزه تا جای تو باشد
خوش آن شوریده شیدای بی دل
که مدهوش تماشای تو باشد
دلم با غیر تو کی گیرد آرام
مگر مستی که شیدای تو باشد
نمیخواهد دلم گل گشت صحرا
مگر گل گشت صحرای تو باشد
خوشی در عالم امکان ندیدم
مگر در قاف عنقای تو باشد
ز هجرانت بجان آمد دل (فیض)
وصالش ده اگر رای تو باشد