شماره ٣٠٤: دلم بس نیست مأوای تو باشد
دلم بس نیست مأوای تو باشد
بیا تا دیده هم جای تو باشد
خوشا چشم نکوبختی که در وی
جمال عالم آرای تو باشد
خوش آن سرمست عشق لاابالی
که مدهوش تماشای تو باشد
خوش آن شیرین سخنهای شکرریز
که از لعل شکرخای تو باشد
نمک دارد سخن زان لعل شیرین
بده دشنامی ار رأی تو باشد
دل مخمور من بیمار آنست
که مست چشم شهلای تو باشد
خوشا آندم که جان بپذیری ای (فیض)
سرش آنگاه در پای تو باشد