شماره ٤٠٩: چه عیش آن را که سودائی ندارد
چه عیش آن را که سودائی ندارد
سر شوریده در پائی ندارد
چه لذت یابد از عمر آنکه در سر
خیال سرو بالائی ندارد
چه حظ از زندگی دارد که در دل
جمال ماه سیمائی ندارد
ز چشم بیفروغش بهره نیست
که در روئی تماشائی ندارد
تنش بیجان دلش خالی زمعنی است
که در سر عشق زیبائی ندارد
کسی کو عشق و مأوایش نباشد
بعالم هیچ مأوائی ندارد
برون باید فکند آن سینه از دل
که در سر شور و غوغائی ندارد
کسی کو را بکوی عشق ره نیست
بزندانست صحرائی ندارد
چو (فیض) آن کس که با عشق آشنا شد
دلش دیگر تمنائی ندارد