شماره ٤٥٥: گفتی مرا که چیست ز خوبان عجیب تر
گفتی مرا که چیست ز خوبان عجیب تر
ز ایشانست آفرینش ایشان عجیب تر
در آب و خاک روح دمیدن عجب بود
در خون و نطفه صورت انسان عجیب تر
گویند آفتاب عجیبست و مه غریب
از مهر و ماه عارض خوبان عجیب تر
ابرو و چشم بر رخ خورشید طلعتان
ز ابرو و چشم غمزه خوبان عجیب تر
ناز و کرشمه خد و قد بس عجب بود
گشتن اسیر صورت چسبان عجیب تر
از جان عجیب تر چه بود در سرای تن
عشقست در سرای تن از جان عجیب تر
گوشم شنید قصه مجنون عامری
چشمم بدید قصه خود زان عجیب تر
خون خوردن کسیست برای کسی عجب
آنکه برای بی غم ناران عجیب تر
ای کاش داشتند ز دل دلبران خبر
از دلبری تغافل ایشان عجیب تر
رندی و شاعری عجبست از طریق (فیض)
آنگاه شعرهای پریشان عجیب تر