شماره ٤٦٧: برون آی و خورشید رخ برافروز
برون آی و خورشید رخ برافروز
شب فرقت ماست مشتاق روز
ز هجر تو تا چند سوزد دلم
جمالی برافروز و هجران بسوز
فراق تو تا کی گهی وصل هم
همه شب مده گاه شب گاه روز
دلا وصل و هجران شب و روزیست
گهی این گهی آن بساز و بسوز
گهی مست شو گاه مخمور باش
گهی پرده درباش گه پرده دوز
چو زاهد ز مستیت پرسد بگو
مرا جایز آمد ترا لایجوز
بجو وصل دایم تو ای (فیض) ازو
نه ای قابل این سعادت هنوز