شماره ٥٠٦: سوی ما میکنی نگه بغلط
سوی ما میکنی نگه بغلط
دل ما می بری ز ره بغلط
با دلم لطف اگر کنی سهلست
میکند آدمی گنه بغلط
رغم من سوی غیر مینگری
دل من میکنی سیه بغلط
گر مرا دیگری گمان کرده
نگه خود کنی تبه بغلط
باز گردی ز کوچه مقصود
گر دوچارم شوی بره بغلط
گر برآئی بگوشه بامی
تا نمائی بخلق مه بغلط
شاه فرمانروا توئی ای جان
دیگران راست نام شه بغلط
نیست جای سپاه غم دل من
این طرف آمد این سپه بغلط
لطفت از بهر غیر عمدا هست
(فیض) را نیست هیچگه بغلط