شماره ٦٠٣: خدایا از بدم بگذر ببخشا جرم و عصیانم
خدایا از بدم بگذر ببخشا جرم و عصیانم
مبین در کرده زشتم به بین در نور ایمانم
تو گفتی بنده خواهم که اخلاصی در او باشد
چه در دست تو می باشد گر اخلاصم دهی آنم
در ایمان بدل سفتم شهادت بر زبان گفتم
غبار شرک خود رفتم سزد بخشی گناهانم
تو اهل سحر را دادی بجنت جا باسلامی
مرا هم جا دهی شاید چه شد آخر مسلمانم
چو مهر دوستانت را نهادی در دل ریشم
چو باشد مهر ایشانم دهد جا نزد ایشانم
چو بغض دشمنانت را نهادی در دل تنگم
شود گر بغض آنانم برون آرد ز نیرانم
بفرمان رفته ام گاهی سجودی کرده ام گاهی
نمی ارزد اگر کاهی در آتش خود مسوزانم
ندارم بر تو من منت که کردم گه گهی خدمت
ترا بر من بود منت که دادی قدرت آنم
چو دور از من نه یارب مرا مپسند دور از خود
بنزدیکیت جمعم کن که دور از تو پریشانم
چو بی یادم نمیباشی مرا بی یاد خود مگذار
بیاد خود کن آبادم که بی یاد تو ویرانم
دلی دارم پراکنده که هر جزویش در جائیست
بده جمعیتی یارب که دارد دل پریشانم
دلی دارم که میدارد مرا از خویشتن غافل
چو غافل میشوم از خویش بازیگاه شیطانم
دلی دارم که میخواهد مرا از من جدا سازد
از این خواهش جدا سازش که از خود فصل نتوانم
چو حشر هر کسی با دوستانش میکنی یارب
مرا نزد علی جا ده که او را از محبانم
محب آل پیغمبر نمیسوزد در آتش (فیض)
چو دارم مهرشان در دل چه ترسانی ز نیرانم