شماره ٦٢٧: من ببوی خوش تو دلشادم
من ببوی خوش تو دلشادم
ورنه از خود گرهی بر بادم
شوم از خویش بهر لحظه خراب
کند آن لطف خفی آبادم
بی نسیمت بردم باد صبا
لطف کن تا ندهی بر بادم
ای خوش آن دم که مرا یاد کنی
ای که یک دم نروی از یادم
لطف پنهان ز دلم باز مگیر
که درین لطف نهانی زادم
لطف تو گر نبود با غم تو
قهر این غم بکند بنیادم
نرسی گر تو بفریاد دلم
از فلک هم گذرد فریادم
بیستون غمت و تیشه صبر
که تو شیرینی و من فرهادم
کمر بندگیت بست چو (فیض)
از غم هر دو جهان آزادم