شماره ٦٢٩: بیابیا بسرم تا بپات جان بدهم
بیابیا بسرم تا بپات جان بدهم
جمال خود بنما تا ز خویشتن بروم
بخار زار فراق تو راه گم کردم
بیا بگلشن وصل ابد نمای رهم
بیابیا که ز عمرم نماند جز نفسی
بود بشادی وصل تو آن نفس بدهم
بیابیا که نیم بیتو جز تنی بیجان
بطلعت تو درین تن هزار جان بنهم
بیابیا که فراق تو رنجه ام دارد
بمقدم تو مگر زین بلای بدبجهم
بیابیا و سرم را ز خاک ره برگیر
بجاست تا رمقی عنقریب خال رهم
بیابیا که شود سیئات من حسنات
توئی ثوابم و دور از تو سربسر گنهم
بیابیا که هنوزم نفس درآمدنست
برس بچاره که تن جان بجان جان بدهم
بیابیا و گناهم ببخش و رحمت کن
بنور خویش بیفروز چهره سیهم
گدائی درت ار (فیض) را شود روزی
وحید دهرم و بر هر دو کون پادشهم