شماره ٦٦٩: حسنش دریا و من سبویم
حسنش دریا و من سبویم
عشق چو کان و من چه گویم
من قالبم او مرا چو جانست
او آب روان و من چه جویم
او چون نائی و من چه نایم
نالان و حزین و زار اویم
او از لب من سخن سراید
این نیست که ترجمان اویم
ای خواجه مرا حقیر مشمار
پرورده دست لطف اویم
از نیک بجز نکو نیاید
چون او نیکوست من نکویم
چون پشت من اوست در همه حال
با او پیوسته روبرویم
گاه از شادی غزل سرایم
گاهم از غم چو (فیض) مویم
آنرا که بود بکوی او خاک
افتاده بره چه خاک کویم