شماره ٦٧٩: تا آتش عشق رخت در جان و دل افروختیم
تا آتش عشق رخت در جان و دل افروختیم
دیدیم گرمیها ز غم از خوشدلی واسوختیم
حالی بغم رو کرده ایم با عیش یک رو کرده ایم
شادی چو در غم یافتیم آنرا باین بفروختیم
با جنت و طوبی چه کار چون کام ما از غم رواست
از آتش دوزخ چو غم در عشق چون ما سوختیم
چون خرقه پوشان غمت دلهای صافی داشتند
ما هم بامید صفا زین غم مرقع دوختیم
ترک کتاب و درس علم گفتیم چون در راه تو
یک نکته اغیار سوز از پیر عشق آموختیم
گر دین و دنیا باختیم در عشق و در سودای عشق
لیک از متاع درد و غم سرمایها اندوختیم
افسرده بودی (فیض) تا با عیش بودت الفتی
ای غم روانت شاد باد کز تو دلی افروختیم