شماره ٧٢١: ای دوای درد بی درمان من
ای دوای درد بی درمان من
مرهم داغ دل بریان من
ای که هم جانی و هم جانان من
ای که هم دینی و هم ایمان من
در غم تو بی سر و سامان شدم
هم سر من باش و هم سامان من
از سر هر دو جهان برخواستم
تا تو هم این باشی و هم آن من
خان و مانم گو برو در راه تو
بس بود عشق تو خان و مان من
گنج مهر خود نهادی در دلم
کردی آباد این دل ویران من
محو کن بود و نبودم تا ز (فیض)
آن تو ماند نماند آن من