شماره ٧٦٠: دلی داشتم رفت از دست من
دلی داشتم رفت از دست من
کجا آید آن یار در شست من
نه بشناختم قدر والای دل
ربود از کفم طالع پست من
همه تار و پودم ز دل رسته بود
کنون رفت آن مایه هست من
دلی را که پرورده عقل بود
فکند آن هوای زبر دست من
ز دست هوا جام غفلت کشید
کی آید بهوش این سرمست من
گشادم ره طبع و بستم خرد
فغان از گشاد من و بست من
مگر حق گشاید دری (فیض) را
وگرنه چو می آید از دست من