شماره ١٠٣: سحرگه باد نوروزی چو از گلزار میآید
سحرگه باد نوروزی چو از گلزار میآید
مرا از بهر جان بخشی نسیم یار میآید
ببوی زلف رخسارش چو من سوی چمن آیم
گل و سنبل بچشم من سنان و خار میآید
توانم در ره جانان بآسانی سپردن جان
ولیکن زیستن بی دوست بس دشوار میآید
دلم آزرده و مجروح مرهم یافتن مشکل
دگر هر لحظه آزاری بر این آزار میآید
اگر در گوشه ای تنها حدیث درددل گویم
فغان و ناله و آه از در و دیوار میآید
چو لاله داغ دل دارم که بی دلدار در گلشن
چو در گل بنگرم یادم از آن رخسار میآید
حسین ار وصل دریابی نثار دوست کن جانرا
که جان بهر چنین روزی مرا در کار میآید