رفتن شاهزاده بمیدان
روز دیگر، که آفتاب منیر
همه روی زمین گرفت بزیر
گرم شد ذره ذره آتش مهر
ذره اش تیر شد، کمانش سپهر
شه کمر بست و عزم میدان کرد
میل تیر و کمان و جولان کرد
گفت تا: مرکبی گزین کردند
زین زر خواستند وزین کردند
وه! چه مرکب؟ که برقی و بادی
طرفه دیوانه ای، پریزادی
خوش خرامی ز آب نازک تر
تیز گامی ز باد چابک تر
نو عروسی ز ناز جلوه کنان
چون دو موی از قفا فگنده عنان
تیزی گوش و نرمی کاکل
خنجر بید و دسته سنبل
تیز رو بود همچو عمر بسی
خبر از رفتنش نداشت کسی
قاف تا قاف دور هفت اقلیم
پیش او تنگ تر ز حلقه میم
گر رود سوی هفته رفته
بگذرد از قطار آن هفته
شاه چون میل اسب تازی کرد
مرکب از شوق جست و بازی کرد
یافت از مقدمش رکاب شرف
او چو بدر و مه نو از دو طرف
خلق هر سو دوان که: شاه رسید
آب حیوان ز گرد راه رسید
چون بمیدان رسید شاه و سپاه
مهر درویش تافت در دل شاه
ساخت تقریب سیر و جولان را
بهر او گرد گشت میدان را
دید در گوشه ای وطن کرده
چاک در جیب پیرهن کرده
صفحه سینه را خراشیده
نقش غیر از ورق تراشیده
پیرهن چاک کرده در بدنش
همچو تاری ز جیب پیرهنش
تن تاری و اضطراب درو
بلکه تاری و پیچ و تاب درو
سینه اش کوه محنت و اندوه
چشمش از گریه چشمه بر سر کوه
مژه ها گرد دیده نمناک
بر لب چشمه چون خس و خاشاک
تار ریشش ز قطره ها شده پر
آمده راست همچو رشته در
رفته از گرد در ته پرده
روی در پرده عدم کرده
طفل اشک از برای پرده دری
بر رخ او روان بفتنه گری
چون نظر بر جمال شاه افگند
خویشتن را بخاک راه افگند
شاه درویش را چو یافت چنان
جانب اهل قبضه تافت عنان
خواست درویش روی او بیند
او هم از دور سوی او بیند
گفت: زان رو نشانه ای سازند
تیر خود بر نشانه اندازند
بسکه تیر از هوا کمان داران
بر زمین ریختند چون باران
مزرعی شد کناره میدان
خوشه اش تیر و دانه اش پیکان
روی شه جانب هدف بودی
لیک چشمش بدان طرف بودی
چون بسوی نشانه رو کردی
نظری هم بسوی او کردی