شماره ٨: بجزنیش بلا مرهم مبادا سینه ریشانرا
بجزنیش بلا مرهم مبادا سینه ریشانرا
عداوت بادل من بادزهر آلوده نیشانرا
بمن بیگانگانرا کی سر همصحبتی ماند
که بامن صحبت غم میکند بیگانه خویشانرا
دمی صد چشمه بی تابی زدل میزاید و شادم
که محکم نیست ایمان محبت صبر کیشانرا
نه بامن بایکی از اهل دل خود دوستی میکن
ولی درکار هست آخر سرزلف پریشانرا
عذاب دوزخ آشامان به آتش چونکند ایزد
مگر درسینه آسوده اندازند ایشانرا
بروعرفی بکوی بیغمان بر،مژده مرهم
که اینجا بانمک هم نیست لطفی سینه ریشانرا