شماره ١٧: گرفتم اینکه شب درخواب کردم پاسبانشرا
گرفتم اینکه شب درخواب کردم پاسبانشرا
ادب کی میگذارد تا به بوسم آستانشرا
صبا ازکوی لیلی گر وزد برتربت مجنون
کند آتش فشان چون شمع مغز استخوانشرا
برآمد جان زتن و آنزلف جوید آنچنان مرغی
که ازدامی شود آزاد و جوید آشیانشرا
زغیرت پیچ و تاب افتاد در رگهای جان من
همانا دست امید کسی دارد عنانشرا
زننگ آن قدم هرگز بروی آستان ننهد
که ناگه شب نهان بوسیده باشم آستانشرا
دلم گم گشت و غمهای جهان عرفی طلبگارش
بدنبال غم افتم تا مگر یابم نشانشرا