شماره ٢٦: شب تا سحرکنم عجز تابوسم آستانرا
شب تا سحرکنم عجز تابوسم آستانرا
آخر سفارشی کن بیدرد پاسبانرا
کین رابمهر بفروش ای عشق دوست دشمن
زین بهترک فراگیر یاران خرده دانرا
تاکی فروشم آخر بی سود گوهر مهر
هرچند گفته باشم من دوستم زیانرا
مرغ بهشت بودم اما درین گلستان
در روز بد نهادم بنیاد آشیانرا
پروای کشتنم نیست اما بموسم گل
آب و هوای گلشن اتش کند عنانرا
بشنو ترانه عشق ای بلبل بلاغت
بیدارسازگوشت درخواب کن زبانرا
عشقم بهشت و افکند درپیش درد محنت
سلطان شکار لاغر بخشد ملازمانرا
عرفی نکرده صیدی دردشت معرفت لیک
بنشانده پربناوک بربسته زه ،کمانرا