شماره ٦٩: گشود برقع وطوفان حسن عالم سوخت
گشود برقع وطوفان حسن عالم سوخت
متاع شادی وغم جمع بود درهم سوخت
که زد بداغ دلم دامن کرشمه که باز
به نیم شعله همه خانمان مرهم سوخت
فروغ حسن که در گلشن بهشت افتاد
که برگ لاله وگل در میان شبنم سوخت
بالعطش بگشالب که خضر وادی عشق
گلوی تشنه درآب حیات زمزم سوخت
خراب ساقی عشقم که جام وجرعه او
کلیم راکف دست ومسیح رادم سوخت
دلم بگوشه نشینان قدس میلرزد
که حسن اوگل خوبی نچیده عالم سوخت
بلوح مشهد پروانه این رقم دیدم
که آتشی که مرا سوخت خویش راهم سوخت
خوشم که سوخت دوکون از غمت ازآن خوشتر
که کس بداغ دل عرفی ازغمت کم سوخت