" rel="stylesheet"/> "> ">

شماره ٩٠: مگر زمانه اسیر کمند آه منست

مگر زمانه اسیر کمند آه منست

که ناز بالش امید تکیه گاه منست

ز دیدن تو هوس پاک بین شود درعشق

دمی که حسن تو آلوده نگاه منست

صحیفه ای که نگردد به آب رحمت پاک

گمان برم که سیه نامه گناه منست

دوعالم از اثر شعله جمالت سوخت

بجز متاع محبت که درپناه منست