دیوان عرفی شیرازی - غزلیات - شماره ١٤٣: مرا دوخضرعنانگیر باید از چپ و راست

مرا دوخضرعنانگیر باید از چپ و راست

که کج روی نکنم ورنه عزم راه خطاست

عجب که باورم آید ز راحت اندیشی

که آفتاب قیامت نه سایه طوباست

بملک صدق گنه رابعفو دشمنی است

جز او جرم درین خطه کاه وکاهر باست

بمیوه تاکه رسد دست امیدوارم کن

که دست کوته وشاخ بلند دام بلاست

زبس که نور جمالش ز پرده میجوشید

نیافتم که نقاش حریر یا دیباست

ازان بمن گرویدند طایران حرم

که هر نوا که شنیدم شناختم که کجاست

چو در وجود خود از مردمی نیابم هیچ

عرق ز ناصیه بیرون جهد که شرم کجاست

ولی بشرم فرومایه دل نشاید بست

که این متاع زبون بازمانده یغماست