شماره ١٨٨: کو عشق کز شمایل عقلم جنون چکد
کو عشق کز شمایل عقلم جنون چکد
از خنده نوش ریزد واز گریه خون چکد
لب تشنگی ز ریشه چشمم کشد برون
آن قطره های خون که زریش درون چکد
شیرین ز موم سازم وبخشم بکوهکن
گر اشک گرمم از مژه بر بیستون چکد
دل نیست اینکه در دفشانست وخونچکان
دردی ز درد جوشد وخونی ز خون چکد
خوشدل بدانم ار بچکد خون دل ز چشم
دل خون خویش میخورد از دیده چون چکد
عرفی نگفتمت مفشان خون دل ز چشم
گر صبر نیک نیست بهل تا برون چکد