شماره ٢٠٧: دم مردن ز شوق آنکه یار دلنواز آید
دم مردن ز شوق آنکه یار دلنواز آید
رود صد بار جانم با نفس بیرون وباز آید
نهان هر نامه عجزی که بنویسم بلطف او
روان ناگشته محرم صد جوابش پیش باز آید
زند بر کربلا صد طعنه فردا عرصه محشر
اگر نازت بدان هنگامه با این تر کتاز آید
ملایک را بداغ رشک مرغان هوا سوزند
بسوی دشت هر گه باصدای طبل باز آید
چنان معشوق را ذوقیست از همراهی عاشق
که گر محمود را گوئی بیا اول باز آید
گذشت وعالمی از تیغ نازش نیم بسمل شد
دل سنگین دهش یارب که هم زین راه باز آید
بناز و نعمت و حسنت مناز اندیشه کن رضوان
که عرفی از بهشت درد با آن برگ و ساز آید