شماره ٢١٨: جان ز شوق لبت شکر خاید
جان ز شوق لبت شکر خاید
دل بدندان غم جگر خاید
ظن سیری مبر که لقمه کام
دیر بخت است ودیرتر خاید
دل آشفته بخت من تا چند
جای انگشت نیشتر خاید
آنکه گیرد مزاج پروانه
شعله چون میوه های تر خاید
بس که یابد حلاوت از پرواز
طایر شوق بال وپر خاید
لب شادی مکید یکچندی
عرفی اکنون لب دگر خاید