شماره ٢٢٧: گشتم اندر دل خوبان همه جویان خودند
گشتم اندر دل خوبان همه جویان خودند
همه دل در شکن زلف پریشان خودند
بس که پیمان شکنی در دلشان جا کردست
بسته پیمان بخود وآفت پیمان خودند
گه در اندیشه خود گاه در آئینه ما
دیده بر صورت خود دوخته حیران خودند
شیوه ناز ونیاز خود وما برده زیاد
بلبل باغ خود ونو گل بستان خودند
نه سبک دستی مهمان نه مگس ران ادب
همه حلوای مراد ومگس خوان خودند
لب نوشین بمکند ودل مردم بگزند
نیشتر زار کسان وشکرستان خودند
عالمی گشته ز بیمهری وبا خویش بمهر
همه سرمایه بیدردی ودرمان خودند
کی بایمان کسیشان نظر افتد عرفی
هما آئینه بکف دشمن ایمان خودند