شماره ٢٥٨: ما کسی را نشناسیم که غم نشناسد
ما کسی را نشناسیم که غم نشناسد
هست بیگانه ما هر که الم نشناسد
من و آن غمزه که چون تیغ برآرد ز میان
طایر بتکده وصید حرم نشناسد
یارب آنکس که زند تهمت شادی بر من
تا ابد کام دلش لذت غم نشناسد
ما شهیدان شهادتگه عشق از لیم
زخم ما مرهم والماس ز هم نشناسد
شرم باد از صنم آن برهمنی را که اگر
در حرم دیده گشاید بصنم نشناسد
دل عرفی بود آسوده زهر بود ونبود
دو جهانی که وجودست وعدم نشناسد