دیوان عرفی شیرازی - غزلیات - شماره ٣٠٢: کسی که دل بوفای تو عشوه کیش نهاد

کسی که دل بوفای تو عشوه کیش نهاد

هزار داغ ندامت بجان خویش نهاد

کسی براه تو ارزد که پا ز دیده کند

که گل بزیر قدم دید وپا بپیش نهاد

شهادتش چو مراد دو کون در قدمست

کسی که پای طلب در ره تو پیش نهاد

کرشمه دهد امید عمر جاویدم

که مرگ بهر شگون تیر او بکیش نهاد

نه کافرم نه مسلمان مرا که آتش زد

که ننگ سوختن من بدین خویش نهاد

ز مغز عرفی از آن خون خوش نسیم چکد

که دسته گل غم بر دماغ ریش نهاد