شماره ٣١١: آنانکه غمت مایه افسانه نسازند
آنانکه غمت مایه افسانه نسازند
با همدمی محرم وبیگانه نسازند
افسانه مریزید که مستان خرد سوز
با مصلحت مردم فرزانه نسازند
زنار نمودم بهمه صومعه داران
تا دام رهم سبحه صد دانه نسازند
تا حشر سراسیمه بهر کوچه درآید
گر خاک مرا خشت ضمخانه نسازند
آتش بدو عالم زد ، از ناز ومراغم
گر حسن تو بازیچه وافسانه نسازند
این میل که بینم بمی از طبع تو عرفی
ظلم است که از خاک تو میخانه نسازند