شماره ٣٢٣: ای دل ز شوق آن مه نامهربان بسوز
ای دل ز شوق آن مه نامهربان بسوز
تنها بگوشه رو و تا میتوان بسوز
کردی قبول منصب پروانگی دلا
خود رازدی بر آتش او این زمان بسوز
این شعله پیش ازین نتوان درجگر نهفت
تا چند حفظ آه کنم گو جهان بسوز
مستانه آمدی ونشاندی در آتشم
بنشین شکفتگی کن وتا مغز جان بسوز
آسودگی مباد که عادت کنی دلا
رویک نگاه وا کش واز صد گمان بسوز
عرفی بسوز داغ گلی بر جگر ولی
تا کس بمرهمت نفربید نهان بسوز