شماره ٣٥٠: بعمرها ننهم پا برون زخانه خویش
بعمرها ننهم پا برون زخانه خویش
نگاهبان خودم من بر آستانه خویش
بهر طریق که بگذشته بی تأسف نیست
بسوز وداغ دی وعشرت شبانه خویش
در آن دیار دلم کرده خو ببدمستی
که محتسب کند از شعله تازیانه خویش
ز مشکلات محبت بیفکنم دامی
که مرغ عقل نسازد به آب ودانه خویش
نهفته سردهم از دیده سیل خون که مباد
غم زمانه برد جدولی بخانه خویش
درین بگوش که آید دلت بجان عرفی
که مرغ شوق نخواند درآشیانه خویش