شماره ٣٧٨: از گریه های ببهده سرتا بپا ترم
از گریه های ببهده سرتا بپا ترم
هر چند بیش گریه کنم بی صفا ترم
با آنکه عمرهاست که بیگانه منست
هر روز با کرشمه او آشنا ترم
رضوان چگونه گوش بدستان من کند
کز بلبلان گلشن او خوشنواترم
خود را چه سان فروشم وکس چون خرد مرا
کز گوهر طبیعت خود بی بهاترم
نتوان دم از قبول بدین مایه زد که من
از صوفیان گوشه نشین بی ریاترم
ای کام بخش غمزه اگر بینوا کشی
اول مرا که از دل خود بینوا ترم
بیمهری تو دمبدم افزونترست و من
از مهربانی تو محبت فزا ترم
با شیوه های عشق که سرکش کسی نیافت
از نیش غمزه تو بدل آشنا ترم
یکروز غم بشب نرساندم که تا نگفت
صد شکر کامشب از همه شب فتنه زاترم
گر در زمانه یار وفادار دیدمی
معلوم او شدی که ازو باوفاترم
عرفی بتاز بر اثر نور دانشم
کز ماه و آفتاب ترا رهنما ترم