شماره ٣٩٠: دردا که فاش در غم جانانه سوختیم
دردا که فاش در غم جانانه سوختیم
وز درد و داغ محرم و بیگانه سوختیم
گو شمع برفروز ببزم طرب که ما
بیرون در ز غیرت پروانه سوختیم
با خون صد شهید مقابل نهاده اند
عمری که ما بآتش افسانه سوختیم
کس راه گم نکرد که خضر رهی نیافت
ما در میان کعبه و بتخانه سوختیم
زان تشنه مانده ایم که از گرمی نفس
دردست خضر جرعه و پیمانه سوختیم
یاران همیشه در طرب و ما تمام عمر
کنج غمی گرفته غریبانه سوختیم
یکبار دل ز ما صنمی آشنا نبرد
دایم بداغ مردم بیگانه سوختیم
بگشاید ار زبستن زنار عقده ات
دانی که از چه سبحه صد دانه سوختیم
عرفی بغیر شعله داغ جگر نبود
شمعی که ما بگوشه کاشانه سوختیم