شماره ٤٠٢: از دل غم او دریغ داریم
از دل غم او دریغ داریم
این می ز سبو دریغ داریم
تا در سر کوی تو بلغزد
پای از لب جو دریغ داریم
دزدیم ز چاک سینه مرهم
زین رخنه رفو دریغ داریم
خود چیست متاع دین که او را
از روی نکو دریغ داریم
سیراب و معززیم شاید
کاب از سک کو دریغ داریم
تو گل بجهان فشانی و ما
سنگش ز سبو دریغ داریم
عالم همه ریش ابله و ما
یک خنده از و دریغ داریم
عرفی بدما مگو که اسرار
از بیهده گو دریغ داریم