شماره ٤٠٤: تنها نه دلق خود بمی ناب شسته ایم
تنها نه دلق خود بمی ناب شسته ایم
ناموس یک قبیله بدین آب شسته ایم
قسمت بلاست ورنه می آلوده دلق خویش
صدره ز شوق گوشه محراب شسته ایم
ما توبه دشمنیم و قدح دوست دور نیست
کز دل هوای صحبت اصحاب شسته ایم
طاعت بکیتس عالم و جاهل توجه است
ما دست و روی خویشن بآداب شسته ایم
از بس شکفته در دهن تیغ رفته ایم
ترس قیامت از دل قصاب شسته ایم
هم کفر ما بلذت وهم دین ما بذوق
زنار و سبحه در شکر ناب شسته ایم
تاوان دل عطا مکن ای دل شکن که ما
از دفتر معامله این باب شسته ایم
عرفی به بین که گریه چه طوفان نموده است
کز چشم بخت دوستی خواب شسته ایم