شماره ٤٠٨: نالیده ام ز درد مگر بانگ بلبلم
نالیده ام ز درد مگر بانگ بلبلم
جوشیده ام بحسن مگر شبنم گلم
گر نی قیامتم ز چه لبریز فتنه ام
ورنه ندامتم ز چه عین تاملم
دل موج خیز درد و جبین صافی از گره
دریای اضطرابم و کوه تحملم
ای مدعا بمیر که از تکیه رضا
منت فروش دوش و کنار توکلم
عرفی خموشیی بگزنیم که در بهار
گل بیندم بباغ و نداند که بلبلم