دیوان عرفی شیرازی - غزلیات - شماره ٤١٩: نفسی که غمزه او بصف بلا نشسته

نفسی که غمزه او بصف بلا نشسته

بهوای دل مسیحا بره فنا نشسته

چو رسی بتربت مامفشان بناز دامن

که غبار درد و محنت بمزار ما نشسته

شود آشکار فردا که براه وعده او

زغم بهشت و دوزخ دو جهان جدا نشسته

زره وفا در این کو که گذشته دامن افشان

که غبار کوچه ما بر توتیا نشسته

زدعا چه کام جویم که میان تنگدستان

بهزار نا امیدی اثر دعا نشسته

روم از جهان و شادم که براه تا قیامت

ز خیال غمزه او حشم بلا نشسته

تو و بزم عیش عرفی من و کوچه که دروی

سرخونچکان فتاده دل بینوا نشسته