شماره ٤٢٥: بشمعی گوصبا گر ره بخلوتخانه داری
بشمعی گوصبا گر ره بخلوتخانه داری
که از تنهائیت غم نیست گر پروانه داری
ازین خلوت نشینی کم نگردد مستی حسنت
که آنجا هم زخون محرمان پیمانه داری
مرا این آتش از داغ جدائی بیشتر سوزد
که میگویند جا در منزل بیگانه داری
زآسیب نظر گر میگریزی در دلم بنشین
که آنگه خالی از نامحرمان کاشانه داری
بشرط آنکه ناید گردی از خاکسترش بیرون
طلب کن شمع من گر جانفشان پروانه داری
نخواهی دید عرفی تا قیامت روی هشیاری
که این مستی زشوق نرگس مستانه داری