غزلیات - قسمت اول
- شماره ١: اگر نه مد بسم الله بودی تاج عنوان ها
- شماره ٢: آنچنان کز رفتن گل، خار می ماند به جا
- شماره ٣: نغمه آرام از من دیوانه می سازد جدا
- شماره ٤: جان روشندل ز جسم مختصر باشد جدا
- شماره ٥: شد به دشواری دل از لعل لب دلبر جدا
- شماره ٦: خط نمی سازد مرا زان لعل جان پرور جدا
- شماره ٧: با خودی هرگز نگردد دل ز درد و غم جدا
- شماره ٨: گر چه باشند آن دو زلف مشکبار از هم جدا
- شماره ٩: می شوند از سرد مهری دوستان از هم جدا
- شماره ١٠: گر چه جان ما به ظاهر هست از جانان جدا
- شماره ١١: می رسد هر دم مرا از چرخ آزاری جدا
- شماره ١٢: نیست از زخم زبان پروا دل بی تاب را
- شماره ١٣: چشم روشن می دهد از کف دل بی تاب را
- شماره ١٤: می توان در زلف او دیدن دل بی تاب را
- شماره ١٥: نم به دل نگذاشت خونم خنجر قصاب را
- شماره ١٦: غوطه در دریا دهد آتش عنانی آب را
- شماره ١٧: بوی پیراهن دلیل راه شد یعقوب را
- شماره ١٨: من ملایم کردم از آه آسمان سخت را
- شماره ١٩: تا توان کردن ز خون ما نگارین دست را
- شماره ٢٠: از جهان تا رشته تابی دسترس باشد ترا
- شماره ٢١: یک نظر بازست نرگس چشم بیمار ترا
- شماره ٢٢: رتبه بال پری باشد پر تیر ترا
- شماره ٢٣: نیست چون بال و پری تا گرد سر گردم ترا
- شماره ٢٤: سخت می خواهم که در آغوش تنگ آرم ترا
- شماره ٢٥: نیست سنگ کم اگر در پله میزان ترا
- شماره ٢٦: تشنه خون کرد مستی چشم فتان ترا
- شماره ٢٧: می کند گلگل نگه رخسار خندان ترا
- شماره ٢٨: خار ناسازست بوی گل به پیراهن ترا
- شماره ٢٩: خواب ناز از حسن روزافزون نشد سنگین ترا
- شماره ٣٠: جنت در بسته سازد مهر خاموشی ترا
- شماره ٣١: نیست ممکن رام کردن چشم جادوی ترا
- شماره ٣٢: صوفیان بردند از ره چشم جادوی ترا
- شماره ٣٣: گر چه محجوب از نظر کرده است بی جایی ترا
- شماره ٣٤: حسن بی پروا به فرمان هوس باشد چرا؟
- شماره ٣٥: جان عرشی، فرش در زندان تن باشد چرا؟
- شماره ٣٦: چشم می پوشی ازان رخسار جان پرور چرا؟
- شماره ٣٧: غیر حق را می دهی ره در حریم دل چرا؟
- شماره ٣٨: در هوای کام دنیا می فشانی جان چرا؟
- شماره ٣٩: در طلب سستی چو ارباب هوس کردن چرا؟
- شماره ٤٠: آه عالمسوز را در سینه دزدیدن چرا؟
- شماره ٤١: نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلطیدن چرا؟
- شماره ٤٢: مد احسان است بسم الله دیوان صبح را
- شماره ٤٣: گریه مستانه می سازم شراب تلخ را
- شماره ٤٤: غمزه اش افزود در ایام خط بیداد را
- شماره ٤٥: ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را
- شماره ٤٦: ره مده در خط مشکین، شانه شمشاد را
- شماره ٤٧: می گدازد خون گرمم نشتر فصاد را
- شماره ٤٨: از شکست ماست گردش، چرخ بی بنیاد را
- شماره ٤٩: چشم حیران ساخت رویش خط مشک اندود را
- شماره ٥٠: دل چسان پیچد عنان آه دردآلود را؟
- شماره ٥١: نیست حاجت دیده بان حسن عتاب آلود را
- شماره ٥٢: از عذار او بپوشان دیده امید را
- شماره ٥٣: ناله من می زند ناخن به دل ناهید را
- شماره ٥٤: تنگدستی راست سازد نفس کج رفتار را
- شماره ٥٥: کجروی بال و پر سیرست بد کردار را
- شماره ٥٦: آه می باشد مسلسل خاطر افگار را
- شماره ٥٧: کم نسازد جام می زنگ دل افگار را
- شماره ٥٨: نیست غیر از آه، دلسوزی دل افگار را
- شماره ٥٩: داد سیل گریه من غوطه در گل بحر را
- شماره ٦٠: عشق کو تا گرم سازد این دل رنجور را
- شماره ٦١: نیست از سنگ ملامت غم سر پر شور را
- شماره ٦٢: خط نسازد بی صفا آن عارض پر نور را
- شماره ٦٣: چون ز می افروختی آن عارض پر نور را
- شماره ٦٤: سهل مشمر همت پیران با تدبیر را
- شماره ٦٥: سر به گردون می دهم این آه پر تأثیر را
- شماره ٦٦: وصف زلف یار عاجز می کند تقریر را
- شماره ٦٧: مهر خاموشی کند کوته زبان تقریر را
- شماره ٦٨: خوب دارد زاهد شیاد، داروگیر را
- شماره ٦٩: چرب نرمی می کند کوته زبان شمشیر را
- شماره ٧٠: شد غرور حسن از خط بیش آن طناز را
- شماره ٧١: از فغان شد سر گرانی بیش آن طناز را
- شماره ٧٢: هر خسی قیمت نداند ناله شبخیز را
- شماره ٧٣: نعل در آتش گذارد روی گرمت بوس را
- شماره ٧٤: نیست از راز نهان من خبر جاسوس را
- شماره ٧٥: ننگ کفر من به فریاد آورد ناقوس را
- شماره ٧٦: عشق کو تا چاک سازم جامه ناموس را
- شماره ٧٧: پرده دار حرف دعوی کن لب خاموش را
- شماره ٧٨: بر جگر تا خورده ام نیش خمار نوش را
- شماره ٧٩: چند بتوان خاک زد در چشم، عقل و هوش را؟
- شماره ٨٠: نوش این غمخانه در دنبال دارد نیش را
- شماره ٨١: از صفای دل نباشد حاصلی درویش را
- شماره ٨٢: صرف بیکاری مگردان روزگار خویش را
- شماره ٨٣: غوطه دادم در دل الماس داغ خویش را
- شماره ٨٤: تر به اشک تلخ می سازم دماغ خویش را
- شماره ٨٥: من گرفتم ساختی پوشیده سال خویش را
- شماره ٨٦: من که خواهم محو از عالم نشان خویش را
- شماره ٨٧: غنچه سان پر گل اگر خواهی دهان خویش را
- شماره ٨٨: حسن چون آرد به جنگ دل سپاه خویش را
- شماره ٨٩: ساختم از قتل نادم دلربای خویش را
- شماره ٩٠: روح پاک من کند پاکیزه گوهر تیغ را
- شماره ٩١: چون کند آن غمزه خونریز عریان تیغ را
- شماره ٩٢: کی نیام پوچ می سازد به تمکین تیغ را؟
- شماره ٩٣: آه باشد به ز زلف عنبرین عشاق را
- شماره ٩٤: از سیه بختی نگردد دیده گریان برق را
- شماره ٩٥: ساقی محجوب می باید شراب عشق را
- شماره ٩٦: بر نمی آید مراد از کعبه گل عشق را
- شماره ٩٧: مرکز خاک است گردون آسمان عشق را
- شماره ٩٨: نیست ماه و آفتابی آسمان عشق را
- شماره ٩٩: نیست در دوران من میخانه حاجت خلق را
- شماره ١٠٠: با زمین گیری به منزل می رسانم خلق را
- شماره ١٠١: ریخت چون دندان، شود افزون غم نان خلق را
- شماره ١٠٢: غم ز خاطر می برد غمخانه من خلق را
- شماره ١٠٣: نیست از زخم زبان غم عاشق بی باک را
- شماره ١٠٤: هر تنک ظرفی ننوشد خون گرم تاک را
- شماره ١٠٥: از بلندی مانع گردش شود افلاک را
- شماره ١٠٦: بسته گردد راه جولان گردش افلاک را
- شماره ١٠٧: خلق خوش چون صلح می سازد گوارا جنگ را
- شماره ١٠٨: نعل در آتش نهد دیوانه من سنگ را
- شماره ١٠٩: جذبه مجنون سبک سازد ز تمکین سنگ را
- شماره ١١٠: بی کسی کی خوار سازد زاده اقبال را؟
- شماره ١١١: دامن دریای خونخوارست بالین سیل را
- شماره ١١٢: گل نزد آبی بر آتش بلبل خودکام را
- شماره ١١٣: نیست از روی زمین سیری دل خود کام را
- شماره ١١٤: نیست فرق از تن دل افسرده خودکام را
- شماره ١١٥: کرده ام بر خود گوارا تلخی دشنام را
- شماره ١١٦: نیست دلگیری ز دنیا بنده تسلیم را
- شماره ١١٧: نیست از درد غریبی چون گهر پروا مرا
- شماره ١١٨: غوطه در گل داده بود اندیشه دنیا مرا
- شماره ١١٩: از نظر یک لحظه دوری نیست محبوب مرا
- شماره ١٢٠: عشق خونگرم از محبت کرده ایجاد مرا
- شماره ١٢١: خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا
- شماره ١٢٢: گر چه جا در دیده آن نور نظر دارد مرا
- شماره ١٢٣: خواب وقت فیض در محراب می گیرد مرا
- شماره ١٢٤: التفات زاهدان خشک، تر سازد مرا
- شماره ١٢٥: شور عشقی کو، که رسوای جهان سازد مرا؟
- شماره ١٢٦: چشم او چندان که مست خواب می سازد مرا
- شماره ١٢٧: تر زبانی معدن زنگار می سازد مرا
- شماره ١٢٨: تنگ ظرفم، باده کم زور می سازد مرا
- شماره ١٢٩: دیدن لعل لبش خاموش می سازد مرا
- شماره ١٣٠: تن پرستی زیر دست خاک می سازد مرا
- شماره ١٣١: نیست ممکن قرب آتش بال و پر سوزد مرا
- شماره ١٣٢: برگ عیش آماده از فقر و قناعت شد مرا
- شماره ١٣٣: از سر زلف تو بر دل کار مشکل شد مرا
- شماره ١٣٤: سنگ طفلان از جنون رطل گرانی شد مرا
- شماره ١٣٥: عشق پنهان باعث روشن روانی شد مرا
- شماره ١٣٦: سر به جیب خویش دزدیدم، کلاهی شد مرا
- شماره ١٣٧: تا به کی بند گرانجانی به پا باشد مرا
- شماره ١٣٨: نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا
- شماره ١٣٩: چون ز دنیا نعمت الوان هوس باشد مرا؟
- شماره ١٤٠: بلبل خوش نغمه ام، با گل سخن باشد مرا
- شماره ١٤١: پرده دار و حاجب و دربان نمی باشد مرا
- شماره ١٤٢: داغ عشق از سینه روشن به دست آمد مرا
- شماره ١٤٣: بشکفد پروانه چون در انجمن بیند مرا
- شماره ١٤٤: چون به خاطر آن دو لعل آبدار آید مرا
- شماره ١٤٥: صبح از جان های روشن یاد می آید مرا
- شماره ١٤٦: شد مسلسل بوی گل، زنجیر می باید مرا
- شماره ١٤٧: زلف را نبود سرانجامی که می باید مرا
- شماره ١٤٨: نیست تاب درد غربت جان افگار مرا
- شماره ١٤٩: گر چه سیمای خزان دارد رخ چون زر مرا
- شماره ١٥٠: شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا
- شماره ١٥١: می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا
- شماره ١٥٢: داغ رسوایی خدادادست منصور مرا
- شماره ١٥٣: نیست ظرف باده توحید، مخمور مرا
- شماره ١٥٤: بی زبانی پرده داری می کند راز مرا
- شماره ١٥٥: می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا
- شماره ١٥٦: نیست ممکن بر گرفتن دیده از رویش مرا
- شماره ١٥٧: شد گرفتاری فزون در روزگار خط مرا
- شماره ١٥٨: از بهار افزود شور عشق چون بلبل مرا
- شماره ١٥٩: می کشد هر دم ز بی تابی به جایی دل مرا
- شماره ١٦٠: کی سبکباری ز همراهان کند غافل مرا؟
- شماره ١٦١: نیست بر ابر بهاران، دیده پر نم مرا
- شماره ١٦٢: چهره شد نیلوفری از سیلی اخوان مرا
- شماره ١٦٣: پرده ظلمت نپوشد چشم حیران مرا
- شماره ١٦٤: چشم بر خورشید تابان نیست ویران مرا
- شماره ١٦٥: برگ کاهی نیست کشت نابسامان مرا
- شماره ١٦٦: پیش تیغ و تیر ناچارست استادن مرا
- شماره ١٦٧: می پرد امشب ز شادی دیده روزن مرا
- شماره ١٦٨: نیست از دشمن محابا یک سر سوزن مرا
- شماره ١٦٩: مشکل است از کوی او قطع نظر کردن مرا
- شماره ١٧٠: سبز می گردد روان چون آب از ماندن مرا
- شماره ١٧١: یارب از دل مشرق نور هدایت کن مرا
- شماره ١٧٢: ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا
- شماره ١٧٣: در بهشت افکند آن رخسار گندم گون مرا
- شماره ١٧٤: کو می گرمی که در جوش آورد خون مرا؟
- شماره ١٧٥: نان به خون دل شد از تیغ زبان رنگین مرا
- شماره ١٧٦: خواب غفلت گر به این عنوان شود سنگین مرا
- شماره ١٧٧: شیشه ای، می بود اگر چون شمع بر بالین مرا
- شماره ١٧٨: چشم شوخش می برد آرام و تسکین مرا
- شماره ١٧٩: طاق کرد از هر دو عالم طاق آن ابرو مرا
- شماره ١٨٠: برگ عیشی نیست چشم از نوبهار او مرا
- شماره ١٨١: باعث آزار شد ترک دل آزاری مرا
- شماره ١٨٢: جلوه برقی است در میخانه هشیاری مرا
- شماره ١٨٣: تر نسازد گریه های ابر نیسانی مرا
- شماره ١٨٤: نیست بر خاطر غباری از پریشانی مرا
- شماره ١٨٥: خواب غفلت شد گران از بس ز خودبینی مرا
- شماره ١٨٦: چشم مستش از نگاهی کرد سودایی مرا
- شماره ١٨٧: در دل هر قطره آماده است دریایی مرا
- شماره ١٨٨: می کشد در خاک و خون مژگان دلجویی مرا
- شماره ١٨٩: خط مشکین، تبتی شد میهمان حسن را
- شماره ١٩٠: جامه آزادگی چالاک باشد سرو را
- شماره ١٩١: دردمندی سر به گردون می رساند آه را
- شماره ١٩٢: ناتوانی از اجابت نیست مانع آه را
- شماره ١٩٣: هست در نقصان تمامی ها دل آگاه را
- شماره ١٩٤: کاسه زانوست جام جم دل آگاه را
- شماره ١٩٥: دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را
- شماره ١٩٦: نیست پروای فنای خود دل وارسته را
- شماره ١٩٧: گو نباشد شمع بر خاک این به خون آغشته را
- شماره ١٩٨: از مروت نیست چیدن غنچه نشکفته را
- شماره ١٩٩: بال و پر شد شوق من سنگ نشان خفته را
- شماره ٢٠٠: جا به عرش دوش خود دادم سبوی باده را
- شماره ٢٠١: نیست یک جو غم ز بی برگی دل آزاده را
- شماره ٢٠٢: دل شود شاد از شکست آرزو آزاده را
- شماره ٢٠٣: عمر در تلخی سرآید در شراب افتاده را
- شماره ٢٠٤: پوست زندان است بر تن زاهد افسرده را
- شماره ٢٠٥: می کنم از سینه بیرون این دل افسرده را
- شماره ٢٠٦: دل سیه سازد در و دیوار، سودا کرده را
- شماره ٢٠٧: می کند پامال، تن آخر دل آسوده را
- شماره ٢٠٨: کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را
- شماره ٢٠٩: از غبار خط فزون شد روشنایی دیده را
- شماره ٢١٠: از خسیسان چاره نبود مردم بگزیده را
- شماره ٢١١: از هوا گیرد سر دیوانه سنگ خاره را
- شماره ٢١٢: در شکایت ریختی دندان نعمت خواره را
- شماره ٢١٣: می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را
- شماره ٢١٤: می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را
- شماره ٢١٥: طی به ماهی سازد از کندی، ره یک روزه را
- شماره ٢١٦: چون دهد پیغام تسکین بی قرار بوسه را؟
- شماره ٢١٧: نیست از داغ جنون پروا دل غم پیشه را
- شماره ٢١٨: هر که دید از باده لعلی به سامان شیشه را
- شماره ٢١٩: دید تا در آتش تعجیل، نعل لاله را
- شماره ٢٢٠: سخت دشوارست پیچیدن عنان ناله را
- شماره ٢٢١: نیست در طالع قدوم میهمان این خانه را
- شماره ٢٢٢: می کند عشق گران تمکین، سبک جانانه را
- شماره ٢٢٣: سنگ طفلان مومیایی شد دل دیوانه را
- شماره ٢٢٤: از خرابی چون نگه دارم دل دیوانه را؟
- شماره ٢٢٥: کرد سودا آسمان سیر این دل دیوانه را
- شماره ٢٢٦: بیش شد از چوب گل سودا من دیوانه را
- شماره ٢٢٧: از سر و سامان چه می پرسی من دیوانه را؟
- شماره ٢٢٨: شمع چندانی که سوزد بال و پر پروانه را
- شماره ٢٢٩: کوکب سعدی بود از هر شرر پروانه را
- شماره ٢٣٠: از نظرها چون کند وحشت نهان دیوانه را
- شماره ٢٣١: آه از زنگ کدورت پاک سازد سینه را
- شماره ٢٣٢: صاف کن ای سنگدل با دردمندان سینه را
- شماره ٢٣٣: هست یک نسبت به نیک و بد دل بی کینه را
- شماره ٢٣٤: از غباری خانه گردد بی صفا آیینه را
- شماره ٢٣٥: چهره ات خورشید سیما می کند آیینه را
- شماره ٢٣٦: چهره ات بال سمندر می کند آیینه را
- شماره ٢٣٧: چهره ات گل در گریبان می کند آیینه را
- شماره ٢٣٨: یک نفس گر دور سازی از کنار آیینه را
- شماره ٢٣٩: شوق دیدار تو می بخشد نظر آیینه را
- شماره ٢٤٠: گر زند آتش به جان رویش چنین آیینه را
- شماره ٢٤١: از سرشک تلخ خود باشد شراب ناب ما
- شماره ٢٤٢: چون ندارد حرف ره در خلوت محجوب ما
- شماره ٢٤٣: داغ برگ عیش گردد در دل ناشاد ما
- شماره ٢٤٤: از کمر بیرون نیامد تیشه فرهاد ما
- شماره ٢٤٥: صبح بر خورشید می لرزد ز آه سرد ما
- شماره ٢٤٦: در گذر ای آسمان از وادی آزار ما
- شماره ٢٤٧: از ته دل نیست در میخانه استغفار ما
- شماره ٢٤٨: از ملامتگر نیندیشد دل افگار ما
- شماره ٢٤٩: می نماید پایکوبان دار را منصور ما
- شماره ٢٥٠: حاجت دام و کمندی نیست در تسخیر ما
- شماره ٢٥١: تن به بیماری دهد چشمش پی تسخیر ما
- شماره ٢٥٢: در نظر واکردنی گردید طی پرواز ما
- شماره ٢٥٣: پنبه دامن می کشد از داغ مرهم سوز ما
- شماره ٢٥٤: گر نظربازی به بال خود کند طاوس ما
- شماره ٢٥٥: تا خرام قامت او برد از سر هوش ما
- شماره ٢٥٦: شد چو گل از روی خندان، خرده زر رزق ما
- شماره ٢٥٧: آهوان را در کمند آورد چشم پاک ما
- شماره ٢٥٨: قرعه و تسبیح را محرم نداند حال ما
- شماره ٢٥٩: از نصیحت خامتر گردد دل خودکام ما
- شماره ٢٦٠: مهر خاموشی که گیرد از دهان زخم ما؟
- شماره ٢٦١: چون حباب از یکدلان باده نابیم ما
- شماره ٢٦٢: با طلب مطلوب را همخانه می یابیم ما
- شماره ٢٦٣: راز دل ها را ز لوح سینه می یابیم ما
- شماره ٢٦٤: نه ز خامی نقش ها را خام می بندیم ما
- شماره ٢٦٥: یاد ایامی که با هم آشنا بودیم ما
- شماره ٢٦٦: ناامیدی بردهد اشکی که می باریم ما
- شماره ٢٦٧: با زمین گیری سپهر گرم رفتاریم ما
- شماره ٢٦٨: در نظرها گر چه بیکاریم در کاریم ما
- شماره ٢٦٩: دیده سیر و دل بی مدعا داریم ما
- شماره ٢٧٠: از غبار کاروان چون چشم برداریم ما؟
- شماره ٢٧١: شیوه های چشم او را در نظر داریم ما
- شماره ٢٧٢: از حیات بی وفا یاری طمع داریم ما
- شماره ٢٧٣: یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما
- شماره ٢٧٤: پیش آن آیینه رو راه سخن داریم ما
- شماره ٢٧٥: پیش خرمن دست کی چون خوشه چین داریم ما؟
- شماره ٢٧٦: از تحمل خصم را هموار می سازیم ما
- شماره ٢٧٧: اشک پیش مردم فرزانه می ریزیم ما
- شماره ٢٧٨: خار در پیراهن فرزانه می ریزیم ما
- شماره ٢٧٩: گر به ظاهر چون لب پیمانه خاموشیم ما
- شماره ٢٨٠: چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما
- شماره ٢٨١: جان به لب داریم و همچون صبح خندانیم ما
- شماره ٢٨٢: بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما
- شماره ٢٨٣: آسمان را خانه زنبور می دانیم ما
- شماره ٢٨٤: خون دل را باده گلفام می دانیم ما
- شماره ٢٨٥: گر چه از عقل گران لنگر فلاطونیم ما
- شماره ٢٨٦: نور معنی در جبین تاک می بینیم ما
- شماره ٢٨٧: زیر شمشیر حوادث پای بر جاییم ما
- شماره ٢٨٨: صبر و طاقت از دل بی تاب می جوییم ما
- شماره ٢٨٩: تا شد از صدق طلب چون صبح، روشن جان ما
- شماره ٢٩٠: فارغ است از سیر گل مجنون سرگردان ما
- شماره ٢٩١: سرخ رو می گردد از ریزش کف احسان ما
- شماره ٢٩٢: خنده ها بر شمع دارد دیده گریان ما
- شماره ٢٩٣: دلبر محجوب می خواهد دل پر خون ما
- شماره ٢٩٤: نیست بر سبزان گلشن، دیده پر خون ما
- شماره ٢٩٥: درنمی آید به چشم از لاغری مجنون ما
- شماره ٢٩٦: راز دل را می توان دریافت از سیمای ما
- شماره ٢٩٧: می کشد هر لحظه بزم تازه ای بر روی ما
- شماره ٢٩٨: زخم پنهانم اگر بیرون دهد خونابها
- شماره ٢٩٩: ای دل بیدار را از چشم مستت خوابها
- شماره ٣٠٠: ای ز مژگان تو در چشم گلستان خارها
- شماره ٣٠١: ای زبون در حلقه زنجیر زلفت شیرها
- شماره ٣٠٢: ای ترا در سینه هر ذره پنهان رازها
- شماره ٣٠٣: ای ره خوابیده را از نقش پایت بالها
- شماره ٣٠٤: تا ز چشم شوخ او در گردش آمد جام ها
- شماره ٣٠٥: پخته می گردند از سودای زلفش خام ها
- شماره ٣٠٦: ای در آتش از گل روی تو نعل لاله ها
- شماره ٣٠٧: سر نمی پیچند از تیغ اجل دیوانه ها
- شماره ٣٠٨: متصل گردد فلک را بر یک آیین آسیا
- شماره ٣٠٩: در بهاران از چمن ای باغبان بیرون میا
- شماره ٣١٠: مشو از نفس ایمن تا توانی آرمید آنجا
- شماره ٣١١: به قدر رم ازین عالم، توانی آرمید آنجا
- شماره ٣١٢: مرو چون غافلان ای طالب منزل به خواب اینجا
- شماره ٣١٣: نه هر کس سر برون با تیغ و خنجر می برد اینجا
- شماره ٣١٤: کدامین برق جولان گوشه ابرو نمود اینجا؟
- شماره ٣١٥: چه گردیدی گره، تخمی پی فردا بکار اینجا
- شماره ٣١٦: گهر نشمرده می ریزند بر کوته زبان اینجا
- شماره ٣١٧: منال از نقش کم گر شد قمارت بدنشین اینجا
- شماره ٣١٨: فقیری پیشه کن، از اغنیا حاجت مخواه اینجا
- شماره ٣١٩: دگر با نوخطی دارد دل من در میان سودا
- شماره ٣٢٠: ز سختی های دوران دیده بینا شود پیدا
- شماره ٣٢١: مرا آن روز راه حرف با دلبر شود پیدا
- شماره ٣٢٢: که را می گشت در دل کز زمین انسان شود پیدا؟
- شماره ٣٢٣: ز زلف آه آخر روی جانان می شود پیدا
- شماره ٣٢٤: در آن زلف سیه دلهای خونین می شود پیدا
- شماره ٣٢٥: هزاران همچو بلبل هر بهاری می شود پیدا
- شماره ٣٢٦: اگر در دل ز سوز عشق داغی می شود پیدا
- شماره ٣٢٧: عتاب و لطف می گردد ز ابروی بتان پیدا
- شماره ٣٢٨: به عریانی نگردد از لطافت آن بدن پیدا
- شماره ٣٢٩: ز سیما می شود روشندلان را مهر و کین پیدا
- شماره ٣٣٠: سپند از مردم چشم است حسن عالم آرا را
- شماره ٣٣١: ز سرسبزی حیات جاودان بخشد تماشا را
- شماره ٣٣٢: به هر نوعی که می خواهد دلت بشکن دل ما را
- شماره ٣٣٣: چه می آری به گردش هر نفس آن چشم شهلا را؟
- شماره ٣٣٤: نمی گردد کف بی مغز مانع سیر دریا را
- شماره ٣٣٥: به خاموشی محیط معرفت کن جان گویا را
- شماره ٣٣٦: چنان دانسته می باید درین دنیا نهی پا را
- شماره ٣٣٧: نه بوی گل، نه رنگ لاله از جا می برد ما را
- شماره ٣٣٨: اگر غفلت نهان در سنگ خارا می کند ما را
- شماره ٣٣٩: اگر چه نیست غیر از کوه غم فریادرس ما را
- شماره ٣٤٠: نگردید آتشین رخساره ای فریادرس ما را
- شماره ٣٤١: ندارد بحر و کان سرمایه دست و دل ما را
- شماره ٣٤٢: خدایا درپذیر این نعره مستانه ما را
- شماره ٣٤٣: نمی باشد ز بی برگی چراغی خانه ما را
- شماره ٣٤٤: ز بت چون پاک سازد بت شکن بتخانه ما را؟
- شماره ٣٤٥: دهن بستن ز آفت ها نگهبان است دل ها را
- شماره ٣٤٦: زبان برگ بود از ذکر خامش بوستانها را
- شماره ٣٤٧: سبک جولان کند شوق سبکروحش گرانها را
- شماره ٣٤٨: که دارد این چنین سرگشته و بی تاب دریا را؟
- شماره ٣٤٩: اگر چه گریه سرشار من، تر کرد دریا را
- شماره ٣٥٠: چه پروا از غبار خط مشکین است آن لب را؟
- شماره ٣٥١: بزرگانی که مانع می شوند ارباب حاجت را
- شماره ٣٥٢: اگر از اهل ایمانی مهیا باش آفت را
- شماره ٣٥٣: به دست خود کند بیدادگر بنیاد دولت را
- شماره ٣٥٤: نهان کرده است رویت در نقاب حشر جنت را
- شماره ٣٥٥: مهیا شو دلا در عشق انواع ملامت را
- شماره ٣٥٦: ز چشم خلق پنهان دار کنج عزلت خود را
- شماره ٣٥٧: نهان در زنگ ازان چون تیغ دارم جوهر خود را
- شماره ٣٥٨: سبک از حرف بی مغزان نسازم گوهر خود را
- شماره ٣٥٩: مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را
- شماره ٣٦٠: ازان چون شمع می کاهم درین محفل تن خود را
- شماره ٣٦١: خوشا روزی که بینم دلبر بگزیده خود را
- شماره ٣٦٢: فرو خوردم ز غیرت گریه مستانه خود را
- شماره ٣٦٣: برآتش می گذارم خرقه پشمینه خود را
- شماره ٣٦٤: به زور خود شدی مغرور تا انداختی خود را
- شماره ٣٦٥: خط از سنگین دلی گفتم برآرد لعل دلبر را
- شماره ٣٦٦: نسوزد دل به آه گرم من چرخ بد اختر را
- شماره ٣٦٧: لب یاقوت او تا داد از خط عرض لشکر را
- شماره ٣٦٨: زبان کوتاه باشد آشنای بحر گوهر را
- شماره ٣٦٩: ز آه سرد پروا نیست عشاق بلاکش را
- شماره ٣٧٠: بلند آوازه سازد شور عاشق عشق سرکش را
- شماره ٣٧١: ز خط عنبرین زیبد نقاب آن روی دلکش را
- شماره ٣٧٢: گل اندامی که می دادم به خون دیده آبش را
- شماره ٣٧٣: ز روی آتشینش حیرتی رو داد آتش را
- شماره ٣٧٤: به مژگان خارخار از سینه می رویاند آتش را
- شماره ٣٧٥: به ساغر احتیاجی نیست حسن نیم مستش را
- شماره ٣٧٦: به عزم صید چین سازد چو زلف صیدبندش را
- شماره ٣٧٧: چمن پیرا اگر می دید روی چون بهارش را
- شماره ٣٧٨: ز دست یکدگر شکرلبان گیرند سنگش را
- شماره ٣٧٩: چه خوش باشد در آغوش آورم سرو روانش را
- شماره ٣٨٠: به زلف عنبرین روبند خوبان جلوه گاهش را
- شماره ٣٨١: کنم نظاره چون بی پرده رخسار نکویش را؟
- شماره ٣٨٢: نگاه عجز باشد گر زبانی هست عاشق را
- شماره ٣٨٣: نه از گل می گشاید دل، نه از گلزار عاشق را
- شماره ٣٨٤: غبار خط جانان لنگر آرام شد دل را
- شماره ٣٨٥: معلم نیست حاجت در تپیدن کشته دل را
- شماره ٣٨٦: سفیدی های مو بیدار کی سازد سیه دل را؟
- شماره ٣٨٧: به دنیای دنی بگذار جسم پای در گل را
- شماره ٣٨٨: مهیا در دل تنگ است برگ عیش بلبل را
- شماره ٣٨٩: نکرد از ناله شبخیز با خود گرمخون گل را
- شماره ٣٩٠: اگر آزاده ای بگذار اسباب تجمل را
- شماره ٣٩١: به دنیا ساختم مشغول چشم روشن دل را
- شماره ٣٩٢: درین گلشن نباشد نعل در آتش چسان گل را؟
- شماره ٣٩٣: ز ارباب تجرد نیست بر دل بار عالم را
- شماره ٣٩٤: نه آسان است بر گردن گرفتن کار عالم را
- شماره ٣٩٥: به جوش آورد باد نوبهاران خون عالم را
- شماره ٣٩٦: مسوز ای سنگدل از انتظار می کبابم را
- شماره ٣٩٧: مکن یارب گران در منتهای عمر گوشم را
- شماره ٣٩٨: به وحدت می توان کردن سبک غم های عالم را
- شماره ٣٩٩: مکن بی بهره یارب از قبول دل بیانم را
- شماره ٤٠٠: نظر کن در ترازو داری آن خورشید تابان را
- شماره ٤٠١: به هم پیچد خط مشکین بساط حسن خوبان را
- شماره ٤٠٢: ز باران جمع گردد خاطر آشفته مستان را
- شماره ٤٠٣: ز روی لاله گون متراش خط عنبرافشان را
- شماره ٤٠٤: مکن کوتاه در ایام خط زلف پریشان را
- شماره ٤٠٥: چه داند آن ستمگر قدر دل های پریشان را؟
- شماره ٤٠٦: مسخر کرد خط عنبرین رخسار جانان را
- شماره ٤٠٧: فروغ حسن از خط بیش گردد لاله رویان را
- شماره ٤٠٨: ز سرو و گل چمن مینا و جام آورد مستان را
- شماره ٤٠٩: ز منع افزون شود شوق گرستن بی قراران را
- شماره ٤١٠: ز خلوت نیست بر خاطر غمی وحدت شعاران را
- شماره ٤١١: فروغ مهر باشد دیده اخترشماران را
- شماره ٤١٢: نمی خواهیم روی تلخ ابر نوبهاران را
- شماره ٤١٣: نسازد رویگردان کثرت لشکر دلیران را
- شماره ٤١٤: نباشد الفتی با جسم، جان سینه ریشان را
- شماره ٤١٥: زبان لاف رسوا می کند ناقص کمالان را
- شماره ٤١٦: محابا نیست از برق حوادث خوشه چینان را
- شماره ٤١٧: ز رنجش نیست خوشتر هیچ خلقی تندخویان را
- شماره ٤١٨: گزیری از علایق نیست زیر چرخ یک تن را
- شماره ٤١٩: متاب از کشتن ما ای غزال شوخ گردن را
- شماره ٤٢٠: بدل زان با تپیدن های دل کردم دویدن را
- شماره ٤٢١: ز مهر و ماه سازد سیر، رویت چشم روزن را
- شماره ٤٢٢: به چشم کم مبین ای کج نظر دلهای پر خون را
- شماره ٤٢٣: نبردم زیر خاک از عجز با خود دعوی خون را
- شماره ٤٢٤: نگه دار از لب پیمانه آن لبهای میگون را
- شماره ٤٢٥: شکوه حسن لیلی آنچنان پر کرد هامون را
- شماره ٤٢٦: ز بس اندیشه لیلی به هم پیچید مجنون را
- شماره ٤٢٧: خموشی مهر خاموشی زند بر لب سخن چین را
- شماره ٤٢٨: طلایی شد چمن ساقی بگردان جام زرین را
- شماره ٤٢٩: اگر چه رنگ آن گل می برد از کار گلچین را
- شماره ٤٣٠: چه پروا از عتاب و ناز عشاق بلاجو را
- شماره ٤٣١: به هر تردامنی منمای آن آیینه رو را
- شماره ٤٣٢: تهی چشمان چه می دانند قدر روی نیکو را؟
- شماره ٤٣٣: صفای ساعدت نیلی شمارد دست موسی را
- شماره ٤٣٤: سمندر کرد اشک گرم من مرغان آبی را
- شماره ٤٣٥: هوا ابرست، پر کن از شراب ناب کشتی را
- شماره ٤٣٦: دلم خاک مراد خویش داند نامرادی را
- شماره ٤٣٧: مده در جوش گل چون لاله از کف میگساری را
- شماره ٤٣٨: خوش آن آزاده کز مردم نهان دارد فقیری را
- شماره ٤٣٩: ز اسرار حقیقت بهره ور کن عشقبازی را
- شماره ٤٤٠: گر آن شیرین سخن تلقین کند گفتار طوطی را
- شماره ٤٤١: تکلف نیست در گفتار رند لاابالی را
- شماره ٤٤٢: به عصیان مگذران زنهار ایام جوانی را
- شماره ٤٤٣: مده از دست در پیری شراب ارغوانی را
- شماره ٤٤٤: به آهی می توان از خود برآوردن جهانی را
- شماره ٤٤٥: نه هر چشمی سزاوارست رخسار معانی را
- شماره ٤٤٦: کسوفی هست دایم آفتاب زندگانی را
- شماره ٤٤٧: غنیمت دان درین وحشت سرا خلوت گزینی را
- شماره ٤٤٨: زر و سیم جهان در پرده دارد عمر کاهی را
- شماره ٤٤٩: رسانیده است حسن او به جایی بی وفایی را
- شماره ٤٥٠: خرابی باعث تعمیر باشد بینوایی را
- شماره ٤٥١: کند لیلی چنین گر جلوه مستانه در صحرا
- شماره ٤٥٢: به دل های پر از خون حرف آن زلف دو تا بگشا
- شماره ٤٥٣: ندارد حاجت مشاطه روی گلعذار ما
- شماره ٤٥٤: ز خط سبز شد فیروزه ای لعل نگار ما
- شماره ٤٥٥: نباشد چون تن آسانان ز خورد و خواب عیش ما
- شماره ٤٥٦: فلک پرواز سازد آه را درد گران ما
- شماره ٤٥٧: ندارد زآفتاب تربیت طالع بیان ما
- شماره ٤٥٨: ز تأثیر دل بیدار، چشم تر شود بینا
- شماره ٤٥٩: می جان بخش اگر چه جام زر می گیرد از مینا
- شماره ٤٦٠: اگر این بار می آید به دستم گردن مینا
- شماره ٤٦١: مدار از دامن شب دست وقت عرض مطلب ها
- شماره ٤٦٢: ندارد خواب چشم عاشق دیوانه در شبها
- شماره ٤٦٣: ز سختی های عالم قانعان را هست لذت ها
- شماره ٤٦٤: زهی ز اندیشه لعل تو پر خون جام فکرت ها
- شماره ٤٦٥: مدار از منزل آرایان طمع معماری دلها
- شماره ٤٦٦: به یک پیمانه می، کرد ساقی حل مشکل ها
- شماره ٤٦٧: اگر مردی مرو در پرده ناموس چون زنها
- شماره ٤٦٨: زهی از غیرت رویت گریبان چاک گلشن ها
- شماره ٤٦٩: مباش ای رهنورد عشق نومید از تپیدن ها
- شماره ٤٧٠: ز خرمن صلح کن با دانه ای از دوربینی ها
- شماره ٤٧١: ترا پر چون صدف شد گوش از سیماب در دریا
- شماره ٤٧٢: به هر شورش مده چون موج از کف دامن دریا
- شماره ٤٧٣: نماند از نارسایی مدی از احسان درین دریا
- شماره ٤٧٤: چسان گردد تهی از عقد گوهر سینه دریا؟
- شماره ٤٧٥: محمل شوق کجا، کعبه امید کجا
- شماره ٤٧٦: من و مصری که شکرخیز بود خاک آنجا
- شماره ٤٧٧: صاف گشتن ز خودی باده ناب است اینجا
- شماره ٤٧٨: هر که هست، از می دیدار تو مست است اینجا
- شماره ٤٧٩: سخن از صلح مگو، عالم جنگ است اینجا
- شماره ٤٨٠: مستی و بی خبری رتبه عام است اینجا
- شماره ٤٨١: همه کس طالب آن سرو روان است اینجا
- شماره ٤٨٢: فتنه روز جزا خانه نشین است اینجا
- شماره ٤٨٣: دل چسان گردد ازان زلف گرهگیر جدا؟
- شماره ٤٨٤: نیست در دیده ما منزلتی دنیا را
- شماره ٤٨٥: آرزو چند به هر سوی کشاند ما را؟
- شماره ٤٨٦: می شود راز دل از جبهه نمایان ما را
- شماره ٤٨٧: گریه سوختگان اشک کباب است ترا
- شماره ٤٨٨: دست شستن ز بقا آب حیات است ترا
- شماره ٤٨٩: چه غم از کشتن عشاق فگارست ترا؟
- شماره ٤٩٠: خون ما گر سبب چهره آل است ترا
- شماره ٤٩١: ای که از عالم معنی خبری نیست ترا
- شماره ٤٩٢: حسن اگر جلوه دهد بر سر بازار ترا
- شماره ٤٩٣: کیست گردن ننهد دام جهانگیر ترا؟
- شماره ٤٩٤: طالعی کو، که کشم مست در آغوش ترا؟
- شماره ٤٩٥: نه به چشم و دل تنها نگرانیم ترا
- شماره ٤٩٦: باغبان در نگشوده است گلستان ترا
- شماره ٤٩٧: گر نبینیم به خلوت رخ چون ماه ترا
- شماره ٤٩٨: نمک خال بود داغ تمنای ترا
- شماره ٤٩٩: گل ازان زود به بازار رساند خود را
- شماره ٥٠٠: هر که چون شیشه به پیمانه رساند خود را
- شماره ٥٠١: باده در لعل لب یار نماید خود را
- شماره ٥٠٢: حسن کی در دل چون سنگ نماید خود را؟
- شماره ٥٠٣: راه خوابیده رسانید به منزل خود را
- شماره ٥٠٤: چشم بگشا، سبک از خواب گران کن خود را
- شماره ٥٠٥: ما که در خم ننمودیم فلاطون خود را
- شماره ٥٠٦: نیست اندیشه ای از زخم زبان سرکش را
- شماره ٥٠٧: از نظر کرد نهان خط رخ آن مهوش را
- شماره ٥٠٨: تا به حدی است لطافت رخ پرتابش را
- شماره ٥٠٩: شانه گر باز کند زلف گرهگیرش را
- شماره ٥١٠: سخن آن است که از جای درآرد دل را
- شماره ٥١١: عشق سازد ز هوس پاک دل آدم را
- شماره ٥١٢: فقر بی قدر کند سلطنت عالم را
- شماره ٥١٣: وحشتی داده ز اوضاع جهان دست مرا
- شماره ٥١٤: تلخی عالم ناساز شراب است مرا
- شماره ٥١٥: هر نفس تازه گلی زیب کنارست مرا
- شماره ٥١٦: نفس سوخته روشنگر جان است مرا
- شماره ٥١٧: نوخطی سلسله جنبان جنون است مرا
- شماره ٥١٨: دل پریخانه آن روی چو ماه است مرا
- شماره ٥١٩: گل داغ است اگر تاج زری هست مرا
- شماره ٥٢٠: چون خم از کوی مغان پای سفر نیست مرا
- شماره ٥٢١: دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا
- شماره ٥٢٢: رنگی از لاله عذاران جهان نیست مرا
- شماره ٥٢٣: در بیابان طلب، راهبری نیست مرا
- شماره ٥٢٤: چون گشاید ز چمن خاطر ناشاد مرا؟
- شماره ٥٢٥: آن که سوز جگر و دیده تر داد مرا
- شماره ٥٢٦: آنچنان عشق تو بدخوی برآورد مرا
- شماره ٥٢٧: نخل قد تو هم آغوش بلا کرد مرا
- شماره ٥٢٨: سبک از عقل به یک رطل گران کرد مرا
- شماره ٥٢٩: نیم آن شعله که خاموش توان کرد مرا
- شماره ٥٣٠: عزلت از عالم دلگیر برآورد مرا
- شماره ٥٣١: می کند وقت خوش از عمر برومند مرا
- شماره ٥٣٢: تا دل از روی تو شد مطلع انوار مرا
- شماره ٥٣٣: برسانید به خاک قدم یار مرا
- شماره ٥٣٤: از گلستان نشود غنچه دل باز مرا
- شماره ٥٣٥: می کند گرم طلب شعله آواز مرا
- شماره ٥٣٦: چون می کهنه چه شد گر نبود جوش مرا؟
- شماره ٥٣٧: هوش نگذاشت به سر آن لب می نوش مرا
- شماره ٥٣٨: دل سیه شد ز سیه خانه افلاک مرا
- شماره ٥٣٩: آشنایی به کسی نیست درین خانه مرا
- شماره ٥٤٠: می پرد چشم به خال لب جانانه مرا
- شماره ٥٤١: وصل و هجرست یکی چشم و دل حیران را
- شماره ٥٤٢: تازه دارد دل من خار و خس مژگان را
- شماره ٥٤٣: مژه مانع نشود اشک سبک جولان را
- شماره ٥٤٤: میزبانی که ز جان سیر کند مهمان را
- شماره ٥٤٥: شد ز زنجیر فزون شور جنون مجنون را
- شماره ٥٤٦: نیست آسودگی از سیر و سفر مجنون را
- شماره ٥٤٧: تندی خوی ضرورست سخن آیین را
- شماره ٥٤٨: گل به صد دیده شبنم نگران است او را
- شماره ٥٤٩: غم مردن نبود جان غم اندوخته را
- شماره ٥٥٠: گر به گلزار بری آن رخ افروخته را
- شماره ٥٥١: گریه بسیار بود نو به وجود آمده را
- شماره ٥٥٢: صلح در پرده بود یار به جنگ آمده را
- شماره ٥٥٣: شوق اگر قافله سالار شود قافله را
- شماره ٥٥٤: نشد از روی تو سیراب نظر آینه را
- شماره ٥٥٥: چند بر کوردلان جلوه دهم معنی را؟
- شماره ٥٥٦: لب میگون تو خمار کند تقوی را
- شماره ٥٥٧: گریه از دل نبرد کلفت روحانی را
- شماره ٥٥٨: خوش کن از لاله رخان زلف پریشانی را
- شماره ٥٥٩: تا به کی در ته زنگار بود خنجر ما؟
- شماره ٥٦٠: هست پیوسته به دریای کرم گوهر ما
- شماره ٥٦١: حلقه هر در باغی نشود دیده ما
- شماره ٥٦٢: گر چه از درد خزانی شده رخساره ما
- شماره ٥٦٣: تا چه گل ریشه دوانیده در اندیشه ما؟
- شماره ٥٦٤: هست چون تاک پر از باده رگ و ریشه ما
- شماره ٥٦٥: آب حیوان زند آب در میخانه ما
- شماره ٥٦٦: سیل را گنج شمارد دل ویرانه ما
- شماره ٥٦٧: روشن است از دل بی کینه ما سینه ما
- شماره ٥٦٨: گرد اندوه پذیرد ز طرب سینه ما
- شماره ٥٦٩: مشرق مهر بود سینه بی کینه ما
- شماره ٥٧٠: چرخ پر گوهر شب تاب شد از گریه ما
- شماره ٥٧١: از بساط فلک آن سوی بود بازی ما
- شماره ٥٧٢: علم نصرت ما آه سحرگاهی ما
- شماره ٥٧٣: دل نگردید شب وصل تهی از گله ها
- شماره ٥٧٤: کمال حسن کجا، دیده پر آب کجا؟
- شماره ٥٧٥: به مجلسی که کشی از نقاب بند آنجا
- شماره ٥٧٦: به محفل تو که خاموش بود سپند آنجا
- شماره ٥٧٧: نگاه دار سر رشته حساب اینجا
- شماره ٥٧٨: رسیدگی ز مطالب گذشتن است اینجا
- شماره ٥٧٩: به تیغ کج نشود راست هیچ کار اینجا
- شماره ٥٨٠: خوش آن که از دو جهان گشت بی نیاز اینجا
- شماره ٥٨١: عیار حسن ز صاحب نظر شود پیدا
- شماره ٥٨٢: عجب که یک دل خوش در جهان شود پیدا
- شماره ٥٨٣: چه می کنند حریفان عشق صهبا را؟
- شماره ٥٨٤: فکنده ایم به امروز کار فردا را
- شماره ٥٨٥: چه نسبت است به گردنکشی مدارا را؟
- شماره ٥٨٦: کجا نظر به گل و یاسمن بود ما را؟
- شماره ٥٨٧: به شاهراه توکل بود سفر ما را
- شماره ٥٨٨: نداد عشق گریبان به دست کس ما را
- شماره ٥٨٩: مبین ز موج تهیدست خوار دریا را
- شماره ٥٩٠: مبر به جای اطاعت به کار طاعت را
- شماره ٥٩١: چه حاجت است به افسانه خواب غفلت را؟
- شماره ٥٩٢: مده به چشم و دل خویش راه، غفلت را
- شماره ٥٩٣: چنین که عقل کشیده است زیر بند ترا
- شماره ٥٩٤: ز دوزخ است چه پروا نیازمند ترا؟
- شماره ٥٩٥: به صید شیر نر ای بی جگر چه کار ترا؟
- شماره ٥٩٦: اگر به بندگی ارشاد می کنیم ترا
- شماره ٥٩٧: خمار می نکند زرد ارغوان ترا
- شماره ٥٩٨: مکن ز ساده دلی خرج چشم بد خود را
- شماره ٥٩٩: چه غم ز آه من آن خط روح پرور را؟
- شماره ٦٠٠: ز درد و داغ چه پرواست دردپرور را؟
- شماره ٦٠١: شکیب نیست ز معشوق، عشق سرکش را
- شماره ٦٠٢: ز آه سرد چه پرواست حسن سرکش را؟
- شماره ٦٠٣: عرق به چهره نشسته است آن پریوش را
- شماره ٦٠٤: ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را
- شماره ٦٠٥: گذاشتیم به اغیار زلف پر خم را
- شماره ٦٠٦: مکن به غنچه گره نوبهار عالم را
- شماره ٦٠٧: گداخت دیدن آن روی بی نقاب مرا
- شماره ٦٠٨: به خنده ای بنواز این دل خراب مرا
- شماره ٦٠٩: چو تار چنگ، فلک چون نمی نواخت مرا
- شماره ٦١٠: ز خاک کوی تو پرواز مشکل است مرا
- شماره ٦١١: گرفتگی دل از چشم روشن است مرا
- شماره ٦١٢: ز عشق، سینه پر داغ گلشنی است مرا
- شماره ٦١٣: به اعتبار جهان هیچ کار نیست مرا
- شماره ٦١٤: اگر چه حوصله وصل یار نیست مرا
- شماره ٦١٥: همان کسی که به دست کرم سرشت مرا
- شماره ٦١٦: ز روی گرم که در جان شرر گرفت مرا؟
- شماره ٦١٧: اگر چه عشق به ظاهر خراب کرد مرا
- شماره ٦١٨: زبان هر هرزه درایی به جان رساند مرا
- شماره ٦١٩: ز درد و داغ محبت سرشته اند مرا
- شماره ٦٢٠: ارگ چه سیل فنا برد هر چه بود مرا
- شماره ٦٢١: شد از رکاب تو پیدا هلال عید مرا
- شماره ٦٢٢: ز خود برآمده ام، با سفر چه کار مرا؟
- شماره ٦٢٣: نمی توان ز سخن ساختن خموش مرا
- شماره ٦٢٤: کنند تازه خطان مشکسود داغ مرا
- شماره ٦٢٥: کجا به دام کشد سایه نهال مرا
- شماره ٦٢٦: چه احتیاج دلیل است در رحیل مرا؟
- شماره ٦٢٧: ز خامشی دل روشن شود سیاه مرا
- شماره ٦٢٨: نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا
- شماره ٦٢٩: به خاک و خون نکشد خصمی زمانه مرا
- شماره ٦٣٠: شکست نقش مرادست بوریای مرا
- شماره ٦٣١: به هر که هر چه ضرورست داده اند آن را
- شماره ٦٣٢: احاطه کرد خط آن آفتاب تابان را
- شماره ٦٣٣: بهار شد که ببندند در گلستان را
- شماره ٦٣٤: لبت به خون جگر شسته روی مرجان را
- شماره ٦٣٥: ببین به دور لبش خط عنبرافشان را
- شماره ٦٣٦: بود به حفظ خدا دل قوی ضعیفان را
- شماره ٦٣٧: ز اشک گرم خطر نیست خار مژگان را
- شماره ٦٣٨: گرفت خط تو دلهای بی قراران را
- شماره ٦٣٩: گل است باده گلرنگ باده خواران را
- شماره ٦٤٠: چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را؟
- شماره ٦٤١: مکن دلیر نگاه آن بیاض گردن را
- شماره ٦٤٢: ز هوش برد چنان حیرت تو گلشن را
- شماره ٦٤٣: چه حاجت است به گلگونه، روی گلگون را؟
- شماره ٦٤٤: بس است تیغ تغافل من بلاجو را
- شماره ٦٤٥: ز داغ نیست محابا به درد ساخته را
- شماره ٦٤٦: ز حرف سرد چه پروا روان سوخته را؟
- شماره ٦٤٧: رساند ابر به جایی گهرفشانی را
- شماره ٦٤٨: دوام نیست چو ایام گل جوانی را
- شماره ٦٤٩: به کوی عشق مبر زاهد ریایی را
- شماره ٦٥٠: اگر به لاله شوی هم پیاله در صحرا
- شماره ٦٥١: ازان دو سلسله عنبرین گره بگشا
- شماره ٦٥٢: چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما
- شماره ٦٥٣: رسیده است به آفاق صیت دولت ما
- شماره ٦٥٤: به هر ترنمی از جای می رود دل ما
- شماره ٦٥٥: شدیم پیر و نشد تر دو چشم بی نم ما
- شماره ٦٥٦: چراغ راه ندارد به بزم روشن ما
- شماره ٦٥٧: ز خون شکفته شود چون شراب شیشه ما
- شماره ٦٥٨: ز عمر باج ستاند می دو ساله ما
- شماره ٦٥٩: حدیث خام مجویید در رساله ما
- شماره ٦٦٠: ز نوبهار شود چون شکفته لاله ما؟
- شماره ٦٦١: ز هم نمی گسلد عیش جاودانه ما
- شماره ٦٦٢: رسیده است به معراج اوج پستی ما
- شماره ٦٦٣: شکست رنگ می از ترک میگساری ما
- شماره ٦٦٤: رسید صبر به فریاد بینوایی ما
- شماره ٦٦٥: هزار حیف که گل کرد بینوایی ما
- شماره ٦٦٦: مرا ز نشأه می ساخت کامیاب هوا
- شماره ٦٦٧: زهی به غمزه جانسوز برق مذهب ها
- شماره ٦٦٨: چنان که از نمک افزون شود جراحتها
- شماره ٦٦٩: به دور کاکل و زلف تو سنبلستان ها
- شماره ٦٧٠: شکوفه شور فکنده است در گلستان ها
- شماره ٦٧١: اگر چه خوش نبود سیر بوستان تنها
- شماره ٦٧٢: غم حساب ندارم ز می پرستی ها
- شماره ٦٧٣: به خرج رفت حیاتم ز هرزه کوشی ها
- شماره ٦٧٤: زهی نقاب جمالت برهنه رویی ها
- شماره ٦٧٥: آن را که نیست وسعت مشرب درین سرا
- شماره ٦٧٦: آسان چسان شود ز وطن دیده ور جدا؟
- شماره ٦٧٧: بلبل نمی شود به قفس از چمن جدا
- شماره ٦٧٨: چشمی که شد ز دیدن حسن آفرین جدا
- شماره ٦٧٩: می می کند خیال تنک ظرف آب را
- شماره ٦٨٠: روی تو غنچه ساخت گل آفتاب را
- شماره ٦٨١: هر کس نکرده در گرو می کتاب را
- شماره ٦٨٢: می سوزد آرزو دل پراضطراب را
- شماره ٦٨٣: در ششدرست مهره اسیر جهات را
- شماره ٦٨٤: دلکوب نیست حادثه دنیاپرست را
- شماره ٦٨٥: از دل بپرس نیک و بد هر سرشت را
- شماره ٦٨٦: فصل بهار کرد مصور بهشت را
- شماره ٦٨٧: می فارغ از جهان مکرر کند ترا
- شماره ٦٨٨: سرگشته چند فکر پریشان کند ترا؟
- شماره ٦٨٩: بی آب ساخت خط، لب جان پرور ترا
- شماره ٦٩٠: هم ناله رباب نباشد کسی چرا؟
- شماره ٦٩١: در جوش گل شراب ننوشد کسی چرا؟
- شماره ٦٩٢: ترجیح می دهد به پدر اوستاد را
- شماره ٦٩٣: قید عیال، پست کند رای مرد را
- شماره ٦٩٤: بادام تلخ نیست سزاوار قند را
- شماره ٦٩٥: خط تلخ ساخت آن دهن همچو قند را
- شماره ٦٩٦: عشق است غمگسار دل دردمند را
- شماره ٦٩٧: افسردگی است چاره دل دردمند را
- شماره ٦٩٨: وادید کرده است به من تلخ، دید را
- شماره ٦٩٩: یک بار بی خبر به شبستان من درآ
- شماره ٧٠٠: روی تو سوخته است دل لاله زار را
- شماره ٧٠١: دیوانه کرد سبزه خطت بهار را
- شماره ٧٠٢: دریاب صبح فیض نسیم بهار را
- شماره ٧٠٣: در آتش است نعل، نسیم بهار را
- شماره ٧٠٤: از شرم، حرص دلبری افزود ناز را
- شماره ٧٠٥: مستی ز خط زیاده شد آن دلنواز را
- شماره ٧٠٦: دانسته ام غرور خریدار خویش را
- شماره ٧٠٧: از کینه پاک کن دل افگار خویش را
- شماره ٧٠٨: کوتاه ساز رشته آمال خویش را
- شماره ٧٠٩: پوشیده گر به زلف کنی روی خویش را
- شماره ٧١٠: حاجت به خون گرم جگر نیست داغ را
- شماره ٧١١: پیوسته دل سیاه بود خلق تنگ را
- شماره ٧١٢: تیغ زبان لاف نباشد کمال را
- شماره ٧١٣: هست از زوال نعل در آتش کمال را
- شماره ٧١٤: نتوان به خواب کرد مسخر خیال را
- شماره ٧١٥: در کوی عشق ره نبود جبرئیل را
- شماره ٧١٦: عارف متابعت نکند قال و قیل را
- شماره ٧١٧: در گردش آورید می لعل فام را
- شماره ٧١٨: پیچیده است دست تو دست کلیم را
- شماره ٧١٩: شد استخوان ز دور فلک توتیا مرا
- شماره ٧٢٠: غمگین نیم که خلق شمارند بد مرا
- شماره ٧٢١: می در پیاله خون جگر می شود مرا
- شماره ٧٢٢: سودا به کوه و دشت صلا می دهد مرا
- شماره ٧٢٣: دشنام یار جان دگر می دهد مرا
- شماره ٧٢٤: ابروی او نرفت ز مد نظر مرا
- شماره ٧٢٥: پیچیده درد هجر تو بر یکدگر مرا
- شماره ٧٢٦: از گرد خط، فزود محبت به دل مرا
- شماره ٧٢٧: از بس گرفت تنگی دل در میان مرا
- شماره ٧٢٨: از بس گرفت تنگی دل در میان مرا
- شماره ٧٢٩: افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا
- شماره ٧٣٠: گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا
- شماره ٧٣١: از کار رفته دست چو دست سبو مرا
- شماره ٧٣٢: سرگشته ساخت خال دلارای او مرا
- شماره ٧٣٣: از باده چون کند عرق آلود ماه را
- شماره ٧٣٤: رویت ز هاله حلقه کند نام ماه را
- شماره ٧٣٥: طاعت کند سرشک ندامت گناه را
- شماره ٧٣٦: رفتم ز راه دل خس و خار گناه را
- شماره ٧٣٧: مشمر ز عمر خود نفس ناشمرده را
- شماره ٧٣٨: با زلف کار نیست رخ یار دیده را
- شماره ٧٣٩: طاقت کجاست روی عرقناک دیده را؟
- شماره ٧٤٠: خال لب تو راهنمایی است بوسه را
- شماره ٧٤١: گیرم چگونه زان بت طناز بوسه را؟
- شماره ٧٤٢: دل خود به خود شکسته شود عشق پیشه را
- شماره ٧٤٣: دایم ز نازکی است دل افگار شیشه را
- شماره ٧٤٤: مگذار بر زمین دل شبها پیاله را
- شماره ٧٤٥: دادم ز شور عشق به سیلاب خانه را
- شماره ٧٤٦: از خصم کجروست چه غم راست خانه را؟
- شماره ٧٤٧: افتادگی برآورد از خاک دانه را
- شماره ٧٤٨: پروای مرگ نیست گدای برهنه را
- شماره ٧٤٩: روشن ز داغ های نهان ساز سینه را
- شماره ٧٥٠: بشنو ز من ترانه غیرت فزای را
- شماره ٧٥١: چون پای خم به دست فتادت کمر گشا
- شماره ٧٥٢: شد بی صفا ز خاک سیه کاسه آب ما
- شماره ٧٥٣: پاک است همچو صبح به عالم حساب ما
- شماره ٧٥٤: آماده است از دل پر خون شراب ما
- شماره ٧٥٥: از نان و آب نیست بقا و ثبات ما
- شماره ٧٥٦: در داغ غوطه خورد دل غم سرشت ما
- شماره ٧٥٧: ای جبهه تو آینه سرنوشت ما
- شماره ٧٥٨: بیگانگی شده است ز عالم مراد ما
- شماره ٧٥٩: یاقوت کهربا شود از آه سرد ما
- شماره ٧٦٠: چون نی ز ناله نیست تهی بندبند ما
- شماره ٧٦١: دود از نهاد خلق برآرد گزند ما
- شماره ٧٦٢: داغ است لاله زار دل دردمند ما
- شماره ٧٦٣: عالم ختن شد از قلم مشکسود ما
- شماره ٧٦٤: دایم شکفته است دل داغدار ما
- شماره ٧٦٥: منگر به چشم کم به دل داغدار ما
- شماره ٧٦٦: آمیخته است مستی ما با خمار ما
- شماره ٧٦٧: با اختیار حق چه بود اختیار ما؟
- شماره ٧٦٨: دوری ز خلق، باغ و بهارست پیش ما
- شماره ٧٦٩: برق جلال، عین جمال است پیش ما
- شماره ٧٧٠: آشفتگی ز عقل پذیرد دماغ ما
- شماره ٧٧١: در سیر و دور می گذرد ماه و سال ما
- شماره ٧٧٢: دست فلک کبود شد از گوشمال ما
- شماره ٧٧٣: هرگز تهی ز خون جگر نیست جام ما
- شماره ٧٧٤: دل از خدا به صنع خدا بسته ایم ما
- شماره ٧٧٥: دل از قضا به دست رضا داده ایم ما
- شماره ٧٧٦: خون در دل هوا و هوس کرده ایم ما
- شماره ٧٧٧: از جنبش نسیم کرم زنده ایم ما
- شماره ٧٧٨: عمری است حلقه در میخانه ایم ما
- شماره ٧٧٩: خجلت ز عشق پاک گهر می بریم ما
- شماره ٧٨٠: دل را ز قید جسم رها می کنیم ما
- شماره ٧٨١: دایم ز خود سفر چو شرر می کنیم ما
- شماره ٧٨٢: از گریه خاک دام چمن می کنیم ما
- شماره ٧٨٣: تا چند نقشبند تمنا شویم ما
- شماره ٧٨٤: رنگین تر از حناست بهار و خزان ما
- شماره ٧٨٥: لرزید بس که دل به تن ناتوان ما
- شماره ٧٨٦: روشن چسان شود به تو سوز نهان ما؟
- شماره ٧٨٧: بر رو چو برگ گل ندویده است خون ما
- شماره ٧٨٨: از بس سترد گرد ملال از جبین ما
- شماره ٧٨٩: رحمت گرفته روی ز گرد گناه ما
- شماره ٧٩٠: صبح جهان بود نفس غم زدای ما
- شماره ٧٩١: رزق ملایک است نوای رسای ما
- شماره ٧٩٢: آمد خزان و تر نشد از می گلوی ما
- شماره ٧٩٣: دستی که شد به گردش پیمانه آشنا
- شماره ٧٩٤: ای حسن پرده سوز تو برق نقاب ها
- شماره ٧٩٥: وقت است جوش باده زند لاله زارها
- شماره ٧٩٦: ای روشن از فروغ تو چشم چراغ ها
- شماره ٧٩٧: نتوان به بی مثال رسید از مثال ها
- شماره ٧٩٨: در آتشم ز دیده شوخ ستاره ها
- شماره ٧٩٩: وقت است سربرآورد از خاک، لاله ها
- شماره ٨٠٠: از دست و تیغ عشق فگارند لاله ها